Vindu 1: Å gå tilbake

Å pynte til advent – for meg er det å pleie sine røtter for å få nytt feste i virkeligheten. Pynten som har fulgt med fra Japan, representerer sine historier, og jeg tar dem fram og lar dem få liv her.
Så er det også 30 år siden min første jul i Japan. Den satte kursen for julene som kom etter. Derfor vil denne adventsbloggen være preget av tilbakeblikk, men altså for å kunne gå videre i den sammenhengen jeg er i nå.

Det første minnet er julekrybba. Om jeg har skrevet det før, skader det ikke å gjenta. Jeg laget denne under min første periode i Japan. Figurene fikk japanske klær og japanske trekk, og fikk sin plass på orgelet i kirka.
Da jeg kom tilbake til Yokkaichi for ca 7 år siden, kunne jeg ikke finne dem. Men det var ikke så farlig. Istedet hadde en dame i menigheten laget noen flotte, store krybbefigurer av stoff. “Slik skal det være,” tenkte jeg. Lokale krefter skal ta over.
Men en gang jeg rydda i et skap i kirka, fant jeg de jeg hadde laga. Jeg tok dem med meg, for nå betydde de mest for meg – og står hver advent i vinduet i Veslestuggu på Sandom. For det har jeg også med meg fra Japan – krybba skal opp i advent og vise hvem vi venter på.

私が　初めて日本に来たのは、３０年前でした。 それでこのブログに日本で作った思い出を書きたいと思います。
第一は四日市教会で作ったクリスマス人形です。その人形は今毎年のアドベンとから私の部屋に飾ってあります。なぜなら、２００４年にまた四日市に戻ったときには、教会の方が新しい人形を作ったのです。それを見て私も喜びました。宣教師のつとめは、教会の皆様の賜物を生かすことだからです。
そしてある日、私がずっと前作った人形を引き出しの中に見つかりました。それを黙って取り出して、国にもって帰りました。そして今毎年見ながら日本のことを懐かしく思い出しています。私は本当のクリスマスの喜びが見つけたところは日本の教会だといってもいいのです。