Å invitere til jul…det kunne være et juleverksted for barna i nabolaget eller søndagsskolen, og vennene deres. Ei dame i menigheten leide et rom inne i byen. Det var ikke stort, men hun stilte det til disposisjon for barnemøter. Og der stod vi på gata utenfor og inviterte vi til julefest for barna som gikk på skole i nærheten.( Dette var nemlig lenge før gassangrepet på undergrunnen i Tokyo i 1995 mistenkeliggjorde slik utdeling)
Løpesedlene var skrevet for hånd og trykt for hånd på prestekontoret…men presten var kunstner, og kunn gjøre dem innbydende med tegningene sine.
Vel, jeg står utenfor og smiler til barna som strømmer ut av skoleporten med sine røde og svarte ransler. Da stopper en liten pjokk på 9-10 år opp foran meg. Han stirrer meg intenst inn i ansiktet. Lenge. Istedet for å kjenne på irritasjon, som jeg ofte gjorde når jeg ble trøtt av å være synlig hele tida og bli ropt “utlending” eller “se, der går en amerikaner” etter, syntes jeg bare han var søt. Så jeg smilte og sa : Konnichiwa! ( God dag!)
Gutten rista litt på hodet, trakk blikket til seg og mumlet for seg selv: – Så er hun japaner likevel! – før han rusla videre heimover.
Jeg ble varm om hjertet og tok det med meg som en kompliment.
Å lære den andres språk, og bruke det – er vegen til fellesskap.
Som Gud gjorde da han kom som et lite sårbart barn.
四日市の市内であったことです。
信者さんの１DKで教会学校を始めました。牧師さん夫婦と姉妹と私の四人でした。帰ってくる子供たちにチラシを配って、クリスマス会もやりました。
そのときのことでした。私が外でクリスマス会の案内を配っていました。私を見て９歳ぐらいの男の子が私の前に立ち止まりました。黙ってじっと私の顔を見ているの。普段はいつも目立つので、じっと見られるのがいやでした。外人とかアメリカ人とかいわれるのです。疲れるとそんなことでいらだってきます。ところが、あの坊やはあまりにもかわいかったのでほほえみながら こんにちは、と それだけ声をかけました。それで彼は自分にいいうように静かに やっぱり日本人だ！、また歩き続けた。
心が暖かく感じ始めました。
人のことばを習うのは大切ですね。それこそ交わりへの道です。
神様も小さくて弱い子供になって私たちに語り始めました。
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar