mandag, juni 15, 2009

Frå elvebredden


kom berre nærare
eit steg til ut på djupet

det er på overflata
det stormar

mine djup er prega
av stor ro



når vatnet er heilt roleg er det ikkje vatnet eg ser, berre skog og himmel
vatnet synest ikkje
å vera den som avspeglar Deg utan å synast

når vinden kruser overflata vert avspeglinga forstyrra
berre djupet er roleg

slik er eg i Deg
vind og stille

1 kommentar:

Hulda sa...

Så flott dikt, og fin natur. Fine bilder i innlegget ditt under her også. :) God sommer!